Asyryjski święty Gabriel urodził się w roku 594 w miejscowości Beth Kustan (dzisiaj Bekusyonç w południowo-wschodniej Turcji). Rodzice posłali go do szkoły przy kościele w tej samej wsi, gdzie Gabriel został później diakonem. Rodzice chcieli, by młodzieniec się ożenił, ale on pragnął zostać mnichem. Pewnej nocy bez wiedzy rodziców Gabriel uciekł z domu i dołączył do mnicha Georga (Jerzego), już starszego świętego człowieka znanego z dokonywanych cudów. Po okresie prób został przez niego wyświęcony na mnicha, przyjmując jego duchowość i surowy ascetyczny styl życia. Na przykład, Georg pozwalał mu spać tylko 2 godziny, a resztę czasu spędzać na modlitwie, czytaniu duchowych lektur oraz adoracji. Ucząc się ascezy Gabriel postanowił chodzić boso i w zimie, i w lecie. Kiedy rodzice odwiedzili go, byli przerażeni surowością jego stylu życia i prosili jego mistrza, by złagodził ich synowi regułę. Jednak św. Gabriel się na to nie zgodził.

Po siedmiu latach ascezy św. Gabriel poprosił swojego mistrza o pozwolenie zmiany miejsca zamieszkania, ponieważ był nachodzony przez krewnych. Udał się do pobliskiego klasztoru Mar Szymun i poprosił, by go przyjęto. Wspólnota z radością go przyjęła i dała mu celę, w której św. Gabriel się zamknął i oddał się ćwiczeniom duchowym. Widząc jego szczerość i dojrzałość, mnisi wybrali go na przełożonego, mimo że miał zaledwie 39 lat.

Opowiada się wiele legend o świętości Gabriela i jego służeniu mnichom i osobom odwiedzającym klasztor. Z dnia na dzień święty stawał się coraz bardziej znany, i po śmierci Metropolity Tur Abdinu został wybrany na to stanowisko. Został wyświęcony na biskupa przez patriarchę Atanazego I (Gamolo).

Św. Gabriel był dla mnichów dobry i troskliwy, jak ojciec, jednocześnie nie dopuszczając buntu. Mnisi byli posłuszni, ponieważ widzieli, jak przez niego dokonuje się wiele cudów. Na przykład, pewnego razu przed posiłkiem do klasztoru przyszli jacyś ubodzy ludzie. Jedzenia było mało, i św. Gabriel kazał oddać wszystko przybyszom mówiąc, że jeśli zjedzą wszystko, to mnisi będą w tym dniu pościć. Kiedy przybysze najedli się, pozostał tylko jeden kawałek chleba.

Kiedy mnisi zasiedli do stołu, św. Gabriel powiedział: „Bracia, biedni przybysze zjedli nasz obiad, tyle zostało. Jedzmy więc z dziękczynieniem to, co zostało dla nas, i nie narzekajmy”. I wszyscy bracia jedli, i się nasycili, i jeszcze pozostało sporo okruszyn. Byli bardzo poruszeni tym cudem.

Zachowały się również świadectwa co najmniej trzech osób, które zmarły i zostały wskrzeszone przez św. Gabriela: jednym był przełożony klasztoru Bethel (obecnie Dayro da Slibo w południowo-wschodniej Turcji), drugim było dziecko ubogiej wdowy ze wsi Sigun, które zmarło zanim zostało ochrzczone (po wskrzeszeniu i chrzcie chłopiec otrzymał imię Gabriel i żył wiele lat, ożenił się i miał dzieci), a trzecim młodzieniec ze znanego rodu w miejscowości Olin, który po wskrzeszeniu został mnichem i towarzyszył św. Gabrielowi.

Święty Gabriel zmarł we wtorek 23 grudnia 668 roku. Przed śmiercią otrzymał od Boga objawienie, że jego dni dobiegają końca, i pożegnał się z mnichami, zachęcając ich do trwania i błogosławiąc. Kiedy odszedł, wspaniały zapach napełnił jego celę. Mnisi modlili się przy jego zwłokach przez tydzień. Na pogrzebie było obecnych 10 biskupów i tysiące księży i wiernych. Został pochowany w swoim klasztorze, a jego grób znajduje się tam po dzień dzisiejszy. Wspomnienie św. Gabriela jest 31 sierpnia.

Święty Gabriel jest uważany za największego asyryjskiego świętego z południowo-wschodniej Turcji, i jest do dziś otaczany czcią. Przy jego grobie nadal zdarzają się cuda za jego wstawiennictwem. Szczególnie często jest proszony o wstawiennictwo przez rodziców, którzy nie mogą mieć dzieci. Jest patronem m.in. klasztoru Mor Gabriel w Altenbergen (Niemcy).

Na podstawie artykułu na stronie http://syrorthodoxchurch.com