Środkowo-zachodni Iran, którego część stanowi prowincja o nazwie Elam, jest terenem obfitującym w dość wysokie, skalne i nagie góry, przypominające polskie góry stołowe, tyle że bez roślinności. Okazuje się, że mało dostępne górne warstwy tychże gór, które miejscową ludność interesowały najmniej, kryją wiele zagadek historycznych.

      Niedawno odkryto tam ścianę z napisem i płaskorzeźbami wyrzeźbionymi w skale. Znajdują się w niej postacie ludzkie i tablice z pismem aramejskim. Znawcy twierdzą, że to znalezisko pochodzi z okresu panowania asyryjskich królów: Sargona II (722-705 p.n.e.) lub Aszurbanipala (669-631 p.n.e.), którzy zdobywszy te ziemie przyłączyli je do Asyrii. Rzeźby są poważnie uszkodzone, ale ich kształt przypomina sylwetki, które upodobali sobie asyryjscy rzeźbiarze i które widzimy w wielu muzeach świata, chociażby w berlińskim Pergamonie. Każda z postaci ma wysokość 135 cm i szerokość 90 cm. Jedna z rzeźb pokazuje bok stojącego człowieka, z profilem i pozostałością długiej brody, hełmem w postaci wieży na głowie i długą tuniką sięgającą do stóp. Obok głowy widać dość duży i wypukły element przypominający amforę – nieodzowne naczynie na wodę w suchym klimacie.

Druga rzeźba, prawie przylegająca do pierwszej z prawej strony, przedstawia mężczyznę odwróconego plecami. Nad jego głową widnieje element podobny do asyryjskiej gwiazdy, symbol boga Szamasz.
Na płaskiej płycie jest wyryte pismo w dwunastu wierszach. Znaki są dość wyraźne.
Miejmy nadzieję, że niedługo poznamy treść tego tekstu i dowiemy się, z jakiego dokładnie okresu panowania asyryjskiego pochodzi ten unikatowy zabytek, który może stanowić niemałą atrakcję turystyczną.

Źródło: Mehrnews, Ankawa.com

Wiadomo, że nazwa „Iran” została wprowadzona dopiero w XX wieku i zastąpiła starożytną nazwę „Persja”. Persów zaś, jako lud, po raz pierwszy wspomina asyryjska inskrypcja z 843 roku p.n.e. Użyty w niej wyraz Parsuaš jest odpowiednikiem staroperskiego P ārsva – tyle informacji encyklopedycznych.