10 grudnia 2006 roku w kościele klasztoru Mor Chananio (św. Ananiasza), znanym też jako Szafranowy Klasztor (aram. Kurkmo Dairo, arab. Deir ez-Zafaran) odbyła się uroczystość wyświęcenia nowego biskupa Adiamanu (Adiyaman). Klasztor ten istnieje od V stulecia i stanowi jedno z największych centrów życia religijnego Kościoła Syriacko-Prawosławnego (Suriani Kadim). Jest rezydencją biskupów Mardinu (położonego w odległości ok. 5 km na zachód), którzy według zwyczaju tego Kościoła, wybierani są spośród mnichów.
Nowym biskupem diecezji Adiaman-Harpur został Mor Georgios Malke Urek.
Starożytne miasto Harput (dzisiejsze Elazig) było prawie w całości chrześcijańskie, ale od 1914 roku nie było tutaj żadnej parafii syriackiej. 28 lipca 1915 roku zostali deportowani z miasta Adiaman wszyscy Ormianie. Ostatni biskup Syriacko-Prawosławny Adiamanu, Mor Dionizy Abdelnur Aslan (zm. 1933), musiał się przenieść do Diyarbakiru. Obecnie dzięki wieloletnim wysiłkom Mor Malke (został proboszczem w Adiaman w roku 2000), Asyryjczycy powracają do miasta i próbują odbudować przynajmniej w części swoją kulturę i wiarę. Do nowoutworzonej diecezji wejdą miejscowości, w których historia Kościoła Asyryjczyków zaczynała się i rozwijała, a mianowicie: Harput, Elaziz, Gerger, Malatya, oraz Edessa – pierwsze w historii miasto, oficjalnie schrystianizowane po nawróceniu jej króla, Abgara, w I wieku.
Zinda magazine podaje, że w 2001 roku grupa „turystów” narodowości Asyryjskiej przybyła na górę Nemrut (asyr. Nemrod), by obchodzić uroczyście rocznicę utworzenia Kościoła w Adiaman (V wiek). Turyści pochodzili z Europy i USA, a towarzyszył im ówczesny Metropolita Europy Jeszu Cziczek oraz Metropolita Stambułu i Smyrny Jusuf Cetin. Obecnie Asyryjczycy, którzy ukrywali się od prawie 100 lat w mieście i okolicy, mogą ujawnić swoją wiarę i narodowość i skupić się w odradzających się parafiach. Księża mają poważny problem z odrodzeniem kultury i języka, ponieważ nikt już nie pamięta mowy przodków. Na nowo powstają szkoły, gdzie uczą języka od podstaw. Zorganizowano też chór kościelny, który już potrafi śpiewać pieśni liturgiczne w języku aramejskim – co jest konieczne w obrzędach Kościoła Syriacko-Prawosławnego.
Więcej zdjęć na stronie syrianchurch.org