Wśród wielu niesamowitych zabytków wspaniałej historii chrześcijaństwa Wschodu jest klasztor Kościoła Syriacko-Ortodoksyjnego pod wezwaniem św. Ananiasza, syr. ܕܝܪܐ ܕܡܪܝ ܚܢܢܝܐ dairo d-Mor Chananio, funkcjonujący od 493 r. Z powodu ciepłego koloru kamieni, z których budynki klasztoru są zbudowane, jest on nazywany ܕܝܪܐ ܕܟܘܪܟܡܐ, dairo d-Kurkmo, czyli „klasztor Szafranowy”, po arabsku دير الزعفران, Dair-u’l-Za‘farān, od czego wywodzi się obecna oficjalna nazwa turecka Deyrulzafaran Manastırı. Po odnowieniu klasztoru w 793 r. przez ówczesnego metropolitę Mardinu, Mor Ananiasza (syr. Chananio, ✝︎816), klasztor przybrał imię biskupa jako swojego patrona.
Metropolita Jan (Yuḥanon) z Mardinu (✝︎ 1165) zadbał o odbudowę i odrodzenie klasztoru i okolicznych wsi i przed śmiercią przeniósł siedzibę patriarchatu do klasztoru Mor Chananio. Od 1160 aż do 1932 r. dairo d-Kurkmo służył za siedzibę patriarchom Kościoła Antiocheńskiego (później siedzibę przeniesiono do syryjskiego miasta Homs, a w 1959 r. do Damaszku). Obecnie klasztor jest siedzibą biskupa Mardinu.
Chrześcijańska ludność Mardinu i całego regionu została zdziesiątkowana w czasie I wojny światowej w ramach dżihadu, nazywanego wśród Asyryjczyków Seifo. Niegdyś w Tur Abdinie funkcjonowało 2500 kościołów i 300 klasztorów, obecnie pozostaje tu nie więcej niż 4000 chrześcijan Asyryjczyków. Wielu ocaleńców i ich potomków opuściło rodzime strony z powodu konfliktu kurdyjsko-tureckiego, którego ofiarami padali chrześcijanie. Liczba chrześcijan w Mardinie zmniejszyła się w ciągu ostatnich 30 lat z 2000 do zaledwie 200 osób, jak podaje Wikipedia. Dla nich cyniczną kpiną jest nazywanie tego wszystkiego „miastem tolerancji”. O tolerancji można było tutaj mówić zanim w regionie pojawili się muzułmańscy najeźdźcy…
Zachęcamy do obejrzenia filmu o klasztorze dairo d-Mor Chananio na youtube:
Polecamy również: