Słowo „kadisza” ܩܕܝܫܐ oznacza w języku syriackim (aramejskim) „święta”. Dolina o takiej nazwie znajduje się w Libanie, a zabytki chrześcijańskie tutaj sięgają IV wieku. W tym okresie, u początków ruchu monastycznego, powstawały tutaj niedostępne klasztory i cele pustelników. Nawet dzisiaj do wielu z tych miejsc nie da się dotrzeć bez specjalnego sprzętu. Na przestrzeni wieków wielu mnichów wchodziło do wykutych w skałach celi po drabinie lub za pomocą lin, pozostając w nich potem przez wiele lat i żywiąc się tylko tym, co przynosili ludzie, zarówno miejscowi, jak i pielgrzymi.
Z doliną Kadisza związana jest wielowiekowa historia Maronitów, wywodzących swoją nazwę od jednego ze przywódców o imieniu Maron (†410), którego styl życia i duchowość odegrały ważną rolę w kształtowaniu Kościoła. Maronici stanowią największą grupę wyznaniową Libanu, a w dolinie Kadisza mieszkali ich przywódcy, biskupi i patriarchowie. Do najstarszych i najważniejszych klasztorów należy klasztor Kannubin (Deir Qannubin دير قنوبين), którego początki sięgają IV wieku. Mieściła się w nim siedziba patriarchów maronickich.
Podobnie klasztor św. Antoniego Kozhaja (Qozhaya, ܕܝܪܐ ܕܡܪܝ ܐܢܛܘܢܝܘܣ ܩܘܙܚܝܐ), według tradycji, powstał w IV w. Założyć go miał św. Hilarion (†371) na cześć egipskiego anachorety św. Antoniego. Najstarsza dokumentacja dotycząca klasztoru sięga jednak dopiero wieku X. Klasztor nadal jest czynny; w roku 2014 przebywało tu 14 mnichów.
Jednym z najbardziej popularnych miejsc doliny jest klasztor Mar Liszaa, czyli św. Eliasza (zdjęcie na początku artykułu). Wbudowany w pionowe skalne urwisko, a ostatnio pięknie odnowiony, wygląda przepięknie. Niestety, data jego założenia jest nieznana. Wiadomo tylko, że od XIV wieku był on rezydencją biskupów maronickich. W latach 1698 – 1700 powstał tutaj unicki zakon Maronitów. Ostatni mnich klasztoru Mar Lichaa, Antonios Tarabay, zmarł w 1998 r. i obecnie jest uważany przez niektórych wiernych za świętego. Poniżej nagranie wideo dotyczące klasztoru Mar Liszaa.
Niewiele wiadomo też o klasztorze św. Antoniego z Padwy. Budynki pochodzą z XIII w., są częściowo odnowione. Na piętrze można zobaczyć pierwotną ścianę zbudowaną z gliny i niewypalonej cegły.
Klasztor św. Krzyża to jedno z najważniejszych miejsc stanowiących dziedzictwo kulturowe w dolinie Kadisza. Zbudowany ok. X wieku zawiera malowidła sprzed tysiąca lat, ukazujące ukrzyżowanego Jezusa. W czasie wojny domowej lub krótko po jej zakończeniu wandale zniszczyli greckie inskrypcje i część malowideł z 12 wieku. Brak odpowiedniej ochrony przed wiatrem i deszczem spowodował zawalenie części budynków.
W klasztorze można znaleźć inskrypcje w trzech językach: syriackim (w wersjach estrangelo i serto), greckim i arabskim. Cele, gdzie niegdyś mieszkali mnisi, są całkowicie zniszczone. Cztery cele pustelnicze wykute w skale są wciąż widoczne poniżej budynków klasztornych. Normalnie teren klasztoru jest zamknięty dla zwiedzających.
Klasztor Mar Sarkis (św. Sergiusza) znajduje się pod największym i najstarszym dębem doliny Kadisza. Niewiele jest informacji o tym klasztorze.
Kościół Mar Behnama (ܡܪܝ ܒܗܢܡ) jest schowany między skałami. Należy do Kościoła Syriacko-katolickiego, został zbudowany prawdopodobnie w XII-XIII w. Stare malowidła niszczeją, obecnie można rozróżnić tylko część kolorów. Patron kościoła, Mar Behnam, był synem króla Sennacheryba II, który panował w Asuristanie w IV wieku. Kiedy król dowiedział się, że jego syn został chrześcijaninem, kazał go stracić na wzgórzu nieopodal miasta Nimrud, dawnej stolicy Asyrii. Później król żałował tej decyzji i sam nawrócił się na chrześcijaństwo.
Informacje i zdjęcia pochodzą ze stron:
https://en.wikipedia.org/wiki/Kadisha_Valley