Mezo-Der staje się świadkiem powrotu uchodźców syriackich do rodzimych wsi i miejscowości Tur Abdinu (Mardin-Midyat). Proces ten nasilił się zwłaszcza w ostatnich latach w wyniku starań Turcji o akcesję do Unii Europejskiej. Mezo-Der przygotowuje projekty, pomagające powracającym rozwiązywać problemy prawne, ekonomiczne i kulturowe.
Mezo-Der organizuje imprezy kulturalne, sportowe, wycieczki oraz studia indywidualne w celu zbudowania relacji społecznych i solidarności pomiędzy członkami naszej wspólnoty, rozproszonymi w dużych miastach, takich jak Istambuł.
Mezo-Der (Stowarzyszenie Kultury i Solidarności z Mezopotamią) współpracuje z krajowymi i międzynarodowymi instytucjami i stowarzyszeniami. Stowarzyszenie stara się o to, by pokój, sprawiedliwość, braterstwo oraz poszanowanie praw człowieka rozwijały się w Turcji i na całym świecie, na służbę ludzkości.
Naród syriacki jest kontynuatorem cywilizacji, która powstała w starożytności na obszarach, znanych historycznie jako Mezopotamia. W okresie przedchrześcijańskim naród syriacki ustanowił państwo Akkadyjskie, Asyryjskie, Babilońskie w Mezopotamii. Aramejskie prowincje w Syrii były pierwszymi regionami, gdzie rozwijała się kultura i cywilizacja tamtego okresu. Naród syriacki wydał zbiory praw (np. prawa Hamurabiego, stosowane w Asyrii środkowej), rozwinął rzemiosło i rozpowszechnił je na znacznych obszarach (jak, np., obszar handlowy Kanesz), upowszechnił pismo itp.
Naród syriacki jest jedną z pierwszych wspólnot, który przyjął chrześcijaństwo na samym początku. Kościół Antiocheński szczyci się tym, że jest drugim po Jerozolimskim Kościołem, ustanowionym przez Apostołów. Naród syriacki kładł wielki nacisk na duchowość i religię w ciągu całej historii chrześcijaństwa, zaniósł Ewangelię również na Daleki Wschód. Naród ten ukształtował bogatą kulturę religijną z kościołami i klasztorami, które zapełniły obszary Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Tur Abdinu (aram. Góra sług [Bożych]).
Obok szkoły w Haranie, znanej jako najstarszy na świecie uniwersytet, również inne szkoły (w Antiochii, Nisbis, Kenneszrin i Kundiszapur) stawały się ważnymi ośrodkami kultury syriackiej. Dzięki nim grecka kultura została upowszechniona na Bliskim Wschodzie, gdyż tłumaczyli oni klasyczne dzieła greckie na język arabski. Poprzez kulturę arabską dzieła te ponownie wróciły do Europy, gdzie odegrały ważną rolę w Oświeceniu. W tym okresie szkoła z Kundiszapur w Iranie utworzyła ośrodek medyczny w Bagdadzie, gdzie ustanowiono Kalifat.
W związku z podziałami religijnymi i regionalnymi na przestrzeni wieków, naród syriacki dzisiaj jest znany jako Jakobici, Chaldejczycy, Nestorianie.
Język syriacki jest jednym z najstarszych języków świata. Był on w powszechnym użyciu na Bliskim Wschodzie już w V w. przed Chr. Alfabet syriacki był jednym z 18 alfabetów, jakimi się posługiwali Turcy na przestrzeni swojej historii. Poza tym, językiem syriackim (aramejskim) posługiwał się w życiu codziennym Jezus Chrystus.
Dzisiejszy język syriacki ma dwa dialekty. Dialekt wschodni jest obecnie często nazywany asyryjskim lub chaldejskim, natomiast zachodni nazywają po prostu syriackim. Dzisiaj w języku syriackim/asyryjskim mówi ponad milion ludzi na całym świecie.
Naród syriacki dzisiaj mieszka w Turcji, Iraku, Iranie, Syrii, Libanie, Jordanii i Izraelu. Znaczna liczba naszej ludności wyemigrowała również do Północnej i Południowej Ameryki, Australii oraz do krajów Europy.
Na podstawie ulotki Stowarzyszenia