Od czasu powstania islamu w VII w., kiedy Mahomet nakazał najpierw wymordować wszystkich chrześcijan Półwyspu Arabskiego, a następnie kontynuatorzy jego religii rozpoczęli krwawą historię islamizacji świata, Asyryjczycy przeżyli 30 masakr bezbronnej ludności cywilnej. Zostały opisane w dwóch częściach: cz. 1. od powstania islamu do najazdu Kurdów oraz cz. 2. od najazdu Kurdów do Tamerlana. Polecamy kolejną część:
Cz. 3: Od Tamerlana do I wojny światowej
Tamerlan dokonał fizycznej eksterminacji ludności chrześcijańskiej w całej Azji Środkowej, w Persji i w Mezopotamii. Był to śmiertelny cios, po którym ani naród Asyryjczyków ani prowadzony przez nich Kościół Wschodu nigdy nie powrócił do dawnej świętości. Przez prawie 200 lat po rządach Tamerlana nie odnotowano większych masakr – po prostu nie było kogo masakrować. Lecz już w 1578 r. ponownie wkroczyli do akcji Kurdowie:
rok 1578: Kurdowie w liczbie ok. 10 tysięcy zaatakowali asyryjskie miasto Urmia [w Iranie] zabijając ludzi i uprowadzając do niewoli ok. tysiąca osób. Krótko po tym turecki pasza z Rawandoz zaatakował wsie Alkosz i Tel-Kepe. Splądrował też starożytny klasztor Rabban Hurmizd (powstał ok. 640 r.) zabijając mnichów i biskupa.
lata 1743-1790
Kurdowie pod przywództwem Tahmaz-Nadr-szaha przeprowadzili serie masakr w regionie Mezopotamii. Zburzyli wiele klasztorów mordując mnichów, m.in. asyryjski klasztor Mar Behnam znajdujący się w odległości kilku kilometrów od starożytnego asyryjskiego miasta Nimrod, oraz klasztory leżące w okolicach starożytnej Niniwy: Deir Mar Elia (św. Eliasza), Deir Mar Oraha oraz Deir Mar Michael. (F. John Feye, Assyrien Christien, Part 2, s. 591)
październik 1820 r.
Kurdyjski przywódca Rwandez zawarł sojusz z Sifdinem przeciwko Asyryjczykom. Po przejściu przez rzekę Tygrys zaatakował po kolei każdą wieś niszcząc znajdujący się w niej kościół. Wśród najbardziej znanych postaci zamordowanych w czasie tych masakr są:
– ks. Szymun,
– diakon Abdiszo,
– diakon Murad (zamordowany podczas modlitwy),
– diakon Bahnam zamordowany wraz z 80 uczniami.
Najbardziej znane akcje to:
– wieś Bet-Zabda, wymordowanie 200 mężczyzn,
– wieś Asfas, zamordowanie ks. Aziza i diakona Raisa Arabo; 80 dzieciaków próbujących uciec w dolinę zostało dopadniętych i wymordowanych; dziewczyny zostały wszystkie rozebrane i przeprowadzono selekcję: atrakcyjne poszły do niewoli, mniej atrakcyjne zostały zamordowane na miejscu,
– podobne okropieństwa zostały wykonane w Nisibinie (starożytne asyryjskie miasto Nisibis).
(Gorgis, Deacon Asman Alkass, Jirah Fi Tarikh Al-syrian, Trans. Subhi
Younan. 1980, s. 14).
1832 r.
Zaatakowano klasztor Rabban Hurmizd, brutalnie zamordowano mnicha Gibraela Danbo.
1842-1846
Kurdyjski emir regionu Hakkari (okolice górskiego jeziora Wan przy granicy dzisiejszej Turcji i Iranu) Bedr Chan Beg postanowił wymordować wszystkich Asyryjczyków na swoim terenie. Wymordowano ok. 50 tys. mężczyzn, a ok. 50 tys. kobiet i dzieci sprzedano do niewoli. O wysokiej kulturze Kurdów niech świadczy następujące wydarzenie:
matka Mar Szymuna, patriarchy Kościoła Wschodu, będąca już w podeszłym wieku, została schwytana i poddana torturom. W końcu Kurdowie rozcięli jej ciało na dwie części i wrzucili do rzeki Zab z okrzykami: „Płyń do swojego przeklętego syna i powiedz mu, że czeka go taki sam los!” (Death of a Nation, pp. 111-112).
Również dobre świadectwo o swoim narodzie i jego obyczajach dały kurdyjskie kobiety. Zbierały zwłoki pomordowanych Asyryjek i paliły je w nadziei wydobycia złota lub innych kosztowności, które, jak myślały, Asyryjki na pewno połknęły. (Shall This Nation Die?, 1899)
W regionie Tiari Kurdowie wycięli w pień ludność kilku miejscowości, nie szczędząc również kobiet i dzieci. Zamordowano wszystkich przywódców plemiennych, a także 30 księży i 60 diakonów. Jako trofeum wysłano do Bedr Chan Bega trzy torby pełne uszu odciętych zabitym i rannym Asyryjczykom.
W październiku 1946 r. Bedr Chan Beg i Nuralla Beg najechali region Tchuma popełniając okropności trudne do opisania. Ok. 30 tys. kobiet i drugie tyle dzieci zostało ściętych. Tylko dwie dziewczyny, pozostawione na powolna śmierć, zdołały uciec i opowiedzieć o tych niewyobrażalnych okrucieństwach Kurdów.
kwiecień-lipiec 1860 r.
Ponad 60 wiosek asyryjskich (maronickich) w Libanie, od al-Matn do al-Szuf zostało spalonych do cna przez Druzów i Kurdów. Wymordowano tysiące ludzi:
– 2600 osób w Dair al-Kamar,
– 1500 osób w Dżazzin,
– 1000 osób w Hasbaja,
razem liczba ofiar masakr wyniosła ok. 12 tys.
Fala prześladowań przerzuciła się również do Damaszku, gdzie spalona została dzielnica asyryjska, a ok. 11 tys. osób zostało zamordowanych.
lata 1895-1896
Kurdowie zaatakowali miasto Urfa (starożytne Urhoi, nazywana przez Greków Edessą) mordując wszystkich Asyryjczyków bez względu na przynależność do Kościołów. Miasto zostało otoczone, by nikt nie uciekł, a następnie żołnierze powoli penetrowali miasto zabijając każdego.
Zaatakowano następujące miejscowości asyryjskie:
– wieś Soirka,
– miasto Bila Dżoka,
– miasto Amid,
– wieś Mlatia,
– miasta Marasz i Siwas wraz z okolicznymi wioskami.
Liczba ofiar jest trudna do oszacowania, ale na podstawie relacji ocalałych oraz sprzedanych do niewoli można wywnioskować, że zginęło co najmniej 100 tys. Asyryjczyków. (Gorgis, Deacon Asman Alkass, Jirah Fi Tarikh Al-syrian, Trans. Subhi Younan. 1980, s. 19).
3 i 4 listopada 1895 r. Kurdowie dwukrotnie zaatakowali asyryjską miejscowość Tel Mozilt (ok. 3 tys. mieszkańców). Wprawdzie oba razy władze tureckie obroniły Asyryjczyków, wiele osób zostało zamordowanych.
To są wydarzenia poprzedzające „ostateczne rozwiązanie”, które nastąpiło w czasie I wojny światowej. Warto mieć je na uwadze, kiedy zastanawiamy się nad tym, co niesie islam światu i cywilizacji Zachodniej. Wprawdzie Niemiecki Parlament uznał masakry chrześcijan w latach 1915-1918 za ludobójstwo, jednak główna przyczyna tych masakr nie została nazwana. Ewidentnie przyczyną tą nie były „zgrzyty” polityczne, narodowościowe itp. Jedynym stałym elementem łączącym wszystkie akty ludobójstwa jest muzułmańska religia oprawców i chrześcijańska wiara ofiar.
Zachęcamy do zapoznania się z materiałem dotyczącym wieków poprzedzających Tamerlana: